اُکسیتو خونه‌ی نقلی قشنگ ماست که برو و بیا توش زیاده. درش همیشه به روی همه بازه، شب و روز هم نداره. یه حیاط خوشگل و یه تخت چوبی و شاخه‌های خَمیده‌ی یاس روی دیوارش، میزبان دل تمام دوستای بامعرفت و باصفاشه.

توی گنجه‌های این خونه پُر از کادو و هدیه‌ست! کسی که بیاد خونه‌ی اُکسیتو حداقل یه چای دارچینِ قندپهلو مهمون ما می‌شه.

اُکسیتو خونه‌ی آشتی‌کُنونه، خونه‌ی دل و دلبری، خونه‌ی دست‌بوسی و چشم‌روشنی!

اینجا چیکار می‌کنیم؟

وظیفه‌ی اُکسیتو اینه که آدم‌ها بتونن فارغ از تنوع زبان، شخصیت، روحیه، سطح توانمندی مادی و… با زبان مشترکِ هدیه با هم گفتگو کنن. شنیدین که می‌گن: همدلی از هم‌زبونی مهمتره؟ هدیه همون حرف دلتون هست به یه زبون دیگه. ما هم کنارتون هستیم که حتی اگر دنیا رو ویروس‌های کشف‌شده و کشف‌نشده قُرُق کنن، توی کادوهای روبان‌زده بهتون تبسم تقدیم کنیم.

رسالت اُکسیتو

ما معتقدیم که اشیا هم شور و شعور دارن و هر هدیه پُر شده از رنگ لبخند، نوع نگاه و حالت صدای هدیه‌دهنده‌ش.

مثلا وقتی که می‌خوای بگی ازت متشکرم! هدیه‌ت می‌شه دوتا دست محکم پُر انرژی و می‌پیچه دور کسی که بهش هدیه می‌دی.

وقتی می‌خوای بگی اشتباه کردم، بیا آشتی! هدیه‌ت دوتا چشم پشیمونه و یه لبخند نصفه‌نیمه‌ی امیدوار که روی کادوت پهن می‌شه.

وقتی می‌خوای بگی عاشقتم، یکی یک دونه‌ی منی! کادوت می‌شه آینه‌ی برق چشمات و صدای یه قلب تپنده مثل طبل از لابه‌لای هدیه شنیده می‌شه. دقت کردی که همه به کادوت نگاه می‌کنن!؟

وقتی می‌خوای بگی رفیق پایه‌ی خودمی! هدیه‌ت داد می‌زنه: بزن قدش که دنیا هنوز نمی‌دونه من و تو می‌تونیم چه بلاهایی سرش بیاریم!

رسالت اُکسیتو شادیه. یعنی همون قلب تپنده، لبخند امیدوار، آغوش گرم، بزن قدش!